juli 2014
Voor de zoveelste keer komt het smeulende conflict tussen de Palestijnen en Israëli’s tot een uitbarsting. Raketten vliegen heen en weer. Vanuit Gaza-stad vliegen de raketten naar Israël. Ze zaaien woede en angst maar geen dood en verderf want erg precies zijn de raketten niet, Israël plukt er veel uit de lucht en de schuilkelders voor de burgers zijn dichtbij. Omgekeerd zorgen de Israëlische vergeldingsraketten voor veel doden en gewonden onder de burgers van Gaza-stad. Onschuldige vrouwen en kinderen worden het slachtoffer. Treurige stand op het moment dat ik dit schrijf: Aan Palestijnse zijde 185 doden waaronder 35 kinderen, aan Israëlische zijde 1 dode.
Dit is een schokkend cijfer. Maar tegelijk is het een oneerlijke vergelijking. De raketinstallaties van de Palestijnen staan verscholen in de dichtbebouwde volkswijken van Gaza-stad. Hamas, de Palestijnse partij die Gaza regeert doet geen enkele moeite om zijn burgers van de strijdgroepen te onderscheiden, integendeel.
Het brengt de Israëlische premier Netanyahu tot de one-liner. Wij gebruiken onze raketten om onze burgers te beschermen. Zij gebruiken hun burgers om hun raketten te beschermen.
Natuurlijk, het is propaganda-taal. Maar tegelijk raakt hij hier aan een diepe kloof tussen de strijdende partijen. Voor de strijder van Hamas, de Islamitische beweging die Gaza bestuurt telt het aardse leven niet. Leon de Winter citeert in zijn opiniestuk dat op 12 juli in Trouw werd gepubliceerd een strijdkreet van Hamas: Wij houden meer van de dood dan jullie van het leven. Inderdaad. Ooit gehoord van een Joodse zelfmoord-terrorist? Ik niet.
Leon de Winter schetst in zijn opiniestuk een tegenstelling die denk ik niet bezijden de waarheid is. Aan de ene kant heb je het westers georiënteerde democratische en welvarende Israël. Het zorgde sinds de bezetting van de westelijke Jordaan oever (door hen aangeduid met de oude Bijbelse namen Judea en Samaria) voor een betere infrastructuur dan toen Jordanië er het gezag had. “De Jood legde riolering aan, opende scholen, maakte het bestaan beter, er was een behoorlijk vrije pers”.
Aan de andere kant voelt het Palestijnse volk zich diep vernederd. Het kan maar niet aanvaarden dat er een Joodse staat is op Palestijnse grond. En Islamitische terroristen uiten deze diepe gevoelens van vernedering door zelfmoordaanslagen en raketbeschietingen. Israël moet wel een muur bouwen en moet wel terugschieten.
Geen speld tussen te krijgen vinden veel vrienden van Israël. Maar toch is dit gelijk gevaarlijk. Waarom? Omdat het een gelijk is zonder hoop. Want ook Palestijnen die streven naar een eigen staat en vinden dat Israël in het algemeen en joodse kolonisten in het bijzonder zich als bezetters van hun land gedragen, hebben gelijk. Dat vindt bijna de hele wereld. Maar dat vindt helaas bijna niemand meer in Israël. De muur die Israël beschermt staat op Palestijnse grond en berooft Palestijnse boeren van hun land. Die muur is gebouwd op angst en geweld en is Israëls gevangenis. Die muur van angst, bedoeld om Israël te redden, wordt Israëls ondergang. Met zijn blinde verdediging van Israëls politiek bewijst Leon de Winter Israël een slechte dienst.
Vrienden van Israël kunnen Israël helpen door naast het recht van Israël op een veilige staat binnen de grenzen die door de VN in 1948 zijn aangegeven ook de legitieme rechten van miljoenen Palestijnen te erkennen. Met die erkenning zijn niet alle problemen opgelost. Ze zijn wel de noodzakelijke voorwaarde voor de hoop op vrede.
